8 november 1940 …12 augustus 2022
De mooie en bijzondere toespraken bij het afscheid van Liesbeth Brandt Corstius in Museum Arnhem typeerden haar voortreffelijk. Zij zou blij, verwonderd en verbaasd zijn geweest.
Na een energiek begin als conservator bij het museum Boijmans van Beuningen en na het hoofdredacteurschap van het Museumjournaal werd zij in 1982 directeur van het toenmalige Gemeente Museum Arnhem. Het museum gaf ze even later de naam Museum voor Moderne Kunst Arnhem. Nu het Museum Arnhem.
Met haar staf organiseerde zij hier een lange reeks tentoonstellingen, waarbij vrouwelijke kunstenaars een even belangrijke rol speelden als de mannelijke. Ook bij haar aankopen besteedde Liesbeth veel aandacht aan vrouwelijke meestal Nederlandse kunstenaars. ( o.a. Charley Toorop, Marlene Dumas, Rebecca Horn, Charlotte Mutsaers )
Een tentoonstelling, die bijzonder veel belangstelling trok, was bijvoorbeeld: “Elck zijn waerom” uit 1999/2000. Deze tentoonstelling kwam tot stand onder leiding van Liesbeth Brandt Corstius en Paul Huvenne, directeur van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten en inhoudelijk voorbereid door Katlijne Van der Stighelen (Antwerpen) en Mirjam Westen (Arnhem). Velen zullen zich deze tentoonstelling nog herinneren. Een baanbrekende tentoonstelling, gewijd aan vrouwelijke kunstenaars in België en Nederland van 1500 tot 1950.
De jaren daarvoor organiseerde zij diverse belangwekkende exposities van werk van onder anderen Nancy Spero, Miriam Cahn, Magdalena Abakanowicz, Hannah Hoch en Marlow Moss.
Een persoonlijke herinnering: in 1986 opende Koningin Beatrix, begeleid door Liesbeth Brandt Corstius de zevende Sonsbeektentoonstelling, die georganiseerd werd door Saskia Bos.
Wij woonden nog niet zo lang in Arnhem en gingen kijken aan de Zijpendaalseweg. De stoet kwam eraan en Liesbeth maakte zich los uit het gezelschap, liep snel naar ons toe, omhelsde ons en zei: “wat goed je te zien” en alles ging meteen weer verder.
Dat was spontaan, typerend voor Liesbeth.
Haar liefde voor kunst bleef! Haar levenslust, moed en deze passie lieten haar nog kortgeleden reizen naar Florence samen met een goede vriendin.
Wij bewonderden haar humor en haar grote aandacht voor familie, vrienden en kunstenaars. Vaak sprak zij over haar familie, bijzondere verhalen, die door haar scherpe geheugen een nieuw leven kregen. In een interview met Bibeb in Vrij Nederland uit 1985, dat wij terugvonden, zegt ze bijvoorbeeld over haar vader, die leraar Nederlands was op het Stedelijk Gymnasium in Utrecht en later hoogleraar Vergelijkende Literatuurwetenschap: “ ’s Ochtends liepen we samen naar school. Eigenlijk doe je dat natuurlijk niet. Maar ik was trots op mijn vader. Ze noemden hem kangoeroe want hij loopt met zijn gewicht op zijn voorvoeten, beetje wippend. Die grote man met zijn grote passen en ik ernaast, toen een klein meisje.’t Was echt opvallend, misschien was het wel lachwekkend voor de hele school.”
Bibeb schrijft: vertederend fier zegt ze: “Mijn trots overwon de schaamte”.
Ter ere van Liesbeth Brandt Corstius heeft Mirjam Westen, als een In Memoriam, in de omgang van de koepel van het Museum Arnhem een mooie kleine tentoonstelling gemaakt met een keuze uit haar aankopen.
Jaap en Angeline Bremer-Cox
