ㅤ
“ik heb een kleed voor je geweven
met de kleinste knopen van hoop
en de zwakste trillende vingers
voor op de muren
voor tussen de bakstenen die we elke dag metselen
voordat je de geur van de lente vergeet
en je niet meer weet dat de rivieren kettingen zijn en geen rimpels
de moerassen smaragden zijn
en geen vergeten gaten”
ㅤ
Een stuk uit het gedicht van Sholeh Rezazadeh (Mensen Zeggen Dingen) geïnspireerd op het kunstwerk:
ㅤ
Alexandra Kehayoglou, The tree trunk (uit de serie Weaving Prayers for Possible Eco Futures) 2021 uit de tentoonstelling Tenminste Houdbaar Tot.
ㅤ
Foto: Eva Broekema
